Gistermiddag op Ockenburg was de uitvaart van mijn dierbare oom Joop.
Hij leerde mij de liefde voor boeken en de Engelse taal, en het vermogen je met veel plezier op te winden over wat anderen details vinden.
Toen mijn tante me vroeg of ik wilde spreken was ik weifelachtig. Ik heb namelijk niet gesproken bij het afscheid van mijn vader Bert, 7 weken geleden. Bovendien had ik hoge koorts, griep.
Ik dacht, wie ben ik om daar te spreken.
Maar de koorts zakte, en mijn oudste broer belde, of we samen iets, eventueel ook met onze jongere broer... herinneringen ophalen, een andere kant van onze oom tonen, iets luchtigs misschien.
Dat leek me een haalbaar eerbiedig plan, zelfs met verhoging.
Ik besloot eens wat gedachten op een rij te zetten.
Zonder te veel te willen verdwalen in herinneringen en anekdotes probeerde ik te begrijpen wat deze Joop, mijn oom Johan Philip Lenz, de man van de oudere zus van mijn moeder voor mij heeft betekent.
Dat is gelukt. Het was fijn om daar te spreken.
Ik hoef maar naar mijn boekenkast te kijken Joop.
Deze foto is van 9 oktober 2006.
gecondoleerd, maurits. het is wel raak he de laatste periode ...
ReplyDeleteDank je Karin, ja, dikke strepen en geen gum.
ReplyDeleteAlles voelt nu, na het meer aanstaande verlies van deze kern-oom volgend op het meer plotse van Bert erg vers.
Merkwaardig genoeg is de doffe deken plots opgelicht en verdwenen. Het is vreemd.
Ik voel me nieuw.
Mooi stuk Maurits.
ReplyDeleteKnap hoe je in woord en beeld je kan verwoorden.
Gecondoleerd.
Dank Gera, het is vooral fijn je te kunnen uiten, ook bij slecht nieuws. Lukt niet altijd ...
ReplyDelete